dinsdag 29 december 2009

de waarschuwende engel

Je haar was lang en bruin.
Je jurk was mooi en zwart.
Je waarschuwde ons in enkele talen door elkaar.
Je vertelde ons dat we niet verder mochten.
Je vertelde ons dat er gevaar dreigde.
Ik bedankte je.
Jij spreidde je grote, witte vleugels, glimlachte naar je broer en steeg op.

Nogmaals, bedankt.

vrijdag 25 december 2009

de nacht

ik sluit mijn ogen en voel jou lippen op de mijne.
ik sluit mijn ogen en hoor jou stem
ik sluit mijn ogen en ruik jou haren
ik sluit mijn ogen en zie jou aan mijn hand.

ik open mijn ogen en voel de duisternis,
hoor de duisternis,
ruik de duisternis
en zie de duisternis.

ik wil mijn ogen niet meer openen.
ik wil niet meer de duisternis die ik gewend ben.

maar wie zegt dat jij niet die zelfde duisternis mee sleept?
wie zegt dat jij niet weer die duisternis bij mij creëert die ik gewend ben?

na de pijn ben ik al het vertrouwen verloren in jou en alles dat je doet,
maar het verlangen brandt zo erg als de ruzies die we hadden.
mijn gevoelens voor jou zijn nog zo goed als niet afgezwakt,
zelfs na alles dat er gebeurt is.



ik mis je.

***

***
*****
***********
******
******
******
********
en andere scheldwoorden die ik censureer.

advies

iedereen adviseert mij: kies je eigen geluk boven dat van anderen
iedereen verteld mij: kies je vrienden boven een relatie

beide hebben altijd goed gewerkt.
tot nu...

wat als die twee elkaar tegenspreken?
wat als het kiezen van je eigen geluk, het kiezen van een relatie boven een vriend is?
en andersom natuurlijk...

ik wil beiden de plek in mijn hart geven die ze volgens mij horen te hebben,
maar ik zal moeten kiezen...

advies vragen heeft geen zin en logisch nadenken ook niet meer.
mijn emoties zijn verward en iene-miene-mutte lijkt me ook niet zo'n goed idee...

wat volg ik dan nu?

dinsdag 15 december 2009

zien

zien...?
doen we dat?
of lijkt dat alleen maar zo?

ik denk niet dat ik zie.
ik denk dat ik kijk,
maar niet zie.

als ik zou zien,zou het dan makkelijker zijn?
en zie ik niet al meer dan anderen omdat ik door heb dat ik alleen kijk?

ik kijk naar mijn vragen, maar zie niet wat ze zijn.
ik kijk naar mezelf, maar zie niet wie ik ben.
ik kijk naar jou, maar zie niet wie jij bent.

kon ik maar de straatlantaarns aanmaken en zien wie ik ben,
waar ik heen ga
en wie er mee gaan.

ik zwaai naar je.
zie je me?

rare dag

zo, laatst een goeie dag, vandaag een rare dag, nu nog een normale dag en een slechte dag en ik heb alle basis dagen in een blog.
vandaag is raar omdat mijn emoties heel erg schommelen.
ik merk dat ik na een klap terugval in oude gewoontes...
ik begin zelfs haar weer te missen...
het kost me moeite om geen contact te gaan zoeken...
en zelfs nog verder terug!
ook haar begin ik weer te missen
en met haar heb ik zelfs nog contact...
en dan heb je het regen meisje nog...
ik dacht dat ik er overheen was,
maar ze kwam heel hard terug...
zucht...

ongesteld?

volgens mij ben ik ongesteld...
ik voel me helemaal niet lekker vandaag,
mijn emoties schommelen,
ik weet niet wat ik wel of niet wil
en het kost me moeite om niet bitchy te doen tegen mensen...
dus... ben ik ongesteld of heb ik de vrouweritus?

maandag 7 december 2009

goeie dag

vandaag was voor mij een goeie dag...
net op tijd opgestaan, maar niet echt moe (voor de eerste keer in een lange tijd)
naar school gefietst en net op tijd aangekomen (nu dus ook van m'n straf af)
op school niet veel bijzonders gedaan, maar zij sprak weer normaal met me, alsof ze het aanvoelde...
na school even een hele kleine omweg gemaakt om zo bij een leuk meisje uit te komen.
lang gesprek van zo'n 1,5 uur en toen weer naar huis.
aan de deur eindelijk dat ene kusje waar ik al zo lang naar verlangde ontvangen van een meisje dat ik echt leuk vind.
eenmaal thuis, lekker gegeten en m'n moeder geholpen met wat klusjes.
toen ik net klaar was belde Ruben met het goeie nieuws, ik mag zijn playstation lenen zodat ik verder kan met de enige spellen serie waar ik ooit m'n verstand aan ben verloren!
overall een goeie dag dus^^
daan is weer blij^^

maandag 30 november 2009

...

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Stress vliegt door mijn lichaam, scheurt oude wonden open en gooit er azijn in.
Luxe probleem?
Of gewoon kut?

maandag 23 november 2009

Regen.

Jij en ik.
Samen, fietsend door de regen.
Niet hand in hand,
want dat durf ik niet.

Als ik je hand vast pak,
laat je me misschien vallen
en vallen wil ik niet.
Vallen doet pijn
en pijn heb ik al genoeg.
Maar is dit alles wel genoeg
om niet je hand vast te pakken?
Ik ben zo bang om te vallen,
zo bang voor de pijn,
maar ik verlang zo naar jou hand in die van mij.
Waarom geeft de regen me niet de moed om je hand te pakken?

Jij en ik.
Samen, fietsend door de regen.
Niet hand in hand,
want ik ben te zwak
en de regen maakt me niet sterker

donderdag 19 november 2009

liefde?

waarom liefde?
waarom kan men niet tevreden zijn met alleen vrienden en familie?
natuurlijk... er zijn uitzonderingen... maar daar ken ik er maar een van...
ikzelf ben geen uitzondering...
ik ga stuk zonder liefde.
ik besta uit miljoenen stukjes en liefde is de lijm die ze samen houden.
op dit moment heb ik geen liefde en merk dat dat ook niet goed voor mij is.
maar liefde laat zich niet dwingen.
liefde slaat, bijt en krabt als het nodig is,
maar liefde kan ook heel lief zijn.
ondanks het feit dat ik geen liefde heb, maar dat wel wil, kan ik wel gewoon leven.
ik heb alleen wat meer aandacht nodig van vrienden.
de rest komt vanzelf wel.
maar daar wil ik het nu allemaal niet over hebben, want daar praat ik al genoeg over.
waar ik het over wil hebben is dat liefde bijt en waarom dat zo is.
ik ben een diepe denker, dus ik ontwikkel overal theorieën over...
zo ook over dit...

liefde bijt om te leren leven... als je je vingers nooit brand, weet je ook niet dat je je hand niet in de oven moet steken... en met alles wat je leert zal je ooit klaar zijn voor die gene waar je klaar voor moet zijn.

denk eens terug aan vorige relaties en zeg mij dat je nooit wat geleerd hebt van een mislukte relatie.
nu zou het natuurlijk geweldig zijn als "de ware" een wolkje boven zijn hoofd had met daarin "IK BEN HET! DE WARE!".
maar zouden we dan weten wat we er mee aan moeten?
zal de relatie dan niet snel fout gaan?
ik denk van wel...
dus ik ga rustig zitten wachten tot liefde zich toont en ik verder kan leren, zodat ik klaar ben voor die gene bij wie ik hoor te blijven.


geïnspireerd door michelle

woensdag 11 november 2009

wat een dag...

Ik zou heel graag hier nu een bericht plaatsen over hoe leuk het was vandaag.
Maar dat kan niet, want dat was het niet.
Ik hoor vandaag alleen maar mensen zeggen dat ze zich zo kut voelen en de mensen die dat niet zeggen vinden het niet zo heel bijzonder vandaag.
Ook ik zit al de hele dag in een dip...
Zo blij en opgelucht dat ik verlost ben van het ene probleem,
haalt het ander me weer onderuit.

1. Ik voel me schuldig tegenover mijn vrienden omdat ik een makkelijke jeugd heb gehad tot nu, en niet verwacht dat die laatste 4 maanden van mijn wettelijke jeugd nog zo verpest zullen worden.
2. Ik voel me eenzaam zonder iemand om de mijne te noemen.
3. Iedereen die ik hoop de mijne te kunnen gaan noemen, wil mij niet de zijne/hare noemen.
School gaat redelijk goed.
Ik heb geweldige vrienden wiens bestaan ik zo dankbaar ben.
Mijn werk is een gewoon simpel call-center baantje waar ik me de pleuris verveel, maar toch doe ik het.
Ik heb geweldige ouders, die ik iedereen toewens.
Mijn broer is met de jaren een super kerel geworden en ik kan het tegenwoordig goed met hem vinden.
En hier zit ik, zielig en alleen op mijn kamertje verdrietig te zijn over hoe eenzaam en alleen ik ben.

Af en toe begrijp ik mezelf niet...
Waarom voel ik me zo rot over het niet kwijt kunnen van mijn liefde?
Waarom doet het zo'n pijn om niemand te hebben die me knuffelt?
Nog even en ik ga woordjes gebruiken als 'grimlachjes' en ga mezelf P.C. Been noemen ofzo... (even ter informatie voor de onwetende... P.C. Hooft was een romantisch schrijver)

stomme ik met mijn stomme denkwijze en mijn stomme veel te grote hart.

dinsdag 10 november 2009

werken onder druk

ik moet voor school een uiteenzetting schrijven.
morgen moet ik hem herschrijven en inleveren voor een punt.
maar werken onder druk kan ik niet... dan zoek ik uitwegen...
zoals blogs schrijven...
natuurlijk is het heel prettig om mijn hart te luchten bij iedereen die hier per ongeluk (of expres) langs komt, maar daar schiet ik nog niets mee op!
natuurlijk zou je dan zeggen: "was er dan eerder mee begonnen, malloot!", zoals ik het zelf ook altijd zo mooi zeg.
maar zo makkelijk gaat dat niet!
ik bedoel... wie doet er nou vandaag, wat ook morgen kan?!
iedereen die goed zijn werk doet, zeg jij dan.
precies!... maar zo iemand ben ik niet...
ik heb nou eenmaal geen zin om steeds werk te doen!
ik vind het zelfs fijner om alles op het laatste moment te doen!
maar dat werkt meestal niet...
want ik kan niet werken onder druk...

dus nu is mijn vraag... kan ik wel werken?
of ben ik gedoemd te falen?
zal ik voor altijd alles net of net niet op tijd doen?
zal ik ooit leren dat ik niet altijd op andere mensen kan terug vallen?

mijn antwoord is ja, natuurlijk kan ik het, maar alleen als ik het echt wil...

conclusie: ik kan niet werken omdat ik het niet wil, dus ik ben te lui om te werken...
kan iemand me een trap onder mijn kont geven? ik kom er zelf namelijk niet bij!

ps... waar ben je?

maandag 9 november 2009

If only...


If only you could tell me if I should love you...
If only I could ask...
If only I could predict the future...
If only you could be here...
If only I could see right through you...
If only I could know where to stand...
If only you could be less complicated...
things wouldn't be this hard.

stilte

Wat een stilte vanavond...
Het is zo stil dat ik niet eens iemand heb om te vertellen dat het stil is!
Ben ik even blij dat ik nou net vanavond een blog heb aangemaakt waarop ik lekker kan zeuren over stilte!
Geen leuke mensen op msn, geen leuke mensen om langs te gaan.
Alleen ik, mijn muziek en mijn internet.
Mijn ouders zitten onder tv te kijken en daar kan ik natuurlijk bij gaan zitten,
maar dat is niet de stilte die ik wil vullen.
Natuurlijk is het gezellig,
Maar het is toch anders...

Of niet dan?

1e schrijfsel

Het eerste schrijfsel is altijd het moeilijkst.
Is je dat al eens opgevallen?
Ik heb zelf nooit een dagboek gehad,
dus daarvan weet ik het niet uit eigen ervaring,
maar weet je nog?
Jou eerste schrijfsel in een nieuw dagboek?
Jou eerste schrijfsel in een nieuw schrift?
Jou eerste schrijfsel in een nieuw verhaal?
Jou eerste schrijfsel op deze site?
Dit is dus mijn eerste schrijfsel.
Echt makkelijk is het niet,
maar ook niet echt moeilijk.
Als het eerste altijd het moeilijkst is,
verwacht ik dat de rest erg simpel zal zijn.