woensdag 11 november 2009

wat een dag...

Ik zou heel graag hier nu een bericht plaatsen over hoe leuk het was vandaag.
Maar dat kan niet, want dat was het niet.
Ik hoor vandaag alleen maar mensen zeggen dat ze zich zo kut voelen en de mensen die dat niet zeggen vinden het niet zo heel bijzonder vandaag.
Ook ik zit al de hele dag in een dip...
Zo blij en opgelucht dat ik verlost ben van het ene probleem,
haalt het ander me weer onderuit.

1. Ik voel me schuldig tegenover mijn vrienden omdat ik een makkelijke jeugd heb gehad tot nu, en niet verwacht dat die laatste 4 maanden van mijn wettelijke jeugd nog zo verpest zullen worden.
2. Ik voel me eenzaam zonder iemand om de mijne te noemen.
3. Iedereen die ik hoop de mijne te kunnen gaan noemen, wil mij niet de zijne/hare noemen.
School gaat redelijk goed.
Ik heb geweldige vrienden wiens bestaan ik zo dankbaar ben.
Mijn werk is een gewoon simpel call-center baantje waar ik me de pleuris verveel, maar toch doe ik het.
Ik heb geweldige ouders, die ik iedereen toewens.
Mijn broer is met de jaren een super kerel geworden en ik kan het tegenwoordig goed met hem vinden.
En hier zit ik, zielig en alleen op mijn kamertje verdrietig te zijn over hoe eenzaam en alleen ik ben.

Af en toe begrijp ik mezelf niet...
Waarom voel ik me zo rot over het niet kwijt kunnen van mijn liefde?
Waarom doet het zo'n pijn om niemand te hebben die me knuffelt?
Nog even en ik ga woordjes gebruiken als 'grimlachjes' en ga mezelf P.C. Been noemen ofzo... (even ter informatie voor de onwetende... P.C. Hooft was een romantisch schrijver)

stomme ik met mijn stomme denkwijze en mijn stomme veel te grote hart.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten