donderdag 29 april 2010

Damn you doorbell! Damn you!

RRRRRIIIINNNNGGGG!
De deurbel!
Ik wordt zo vaak wakker van de bel, terwijl hij geen geluid maakt, dat ik tegenwoordig eerst luister naar wat de honden doen voordat ik reageer.
In dit geval deed een hond niet anders dan wat hij zou doen als er een andere hond langs liep, dus ik ging er van uit dat het niets was.
RRRRRRIIIIINNNNNNNNNGGGGGGGG!
"Oh, dus hij gaat wel echt!" Denkt Daan terwijl hij met hoge snelheid en broek in hand door de gangen scheurt.
Met hart in keel en broek om benen, trek ik het gordijn aan de kant om weer niemand te zien.
"Zucht, maar ik ben al op, dus ik kan net zo goed even naar het toilet gaan."
RRRRRIIIIINNNNNGGGGG!
Net op tijd klaar op het toilet!
Ik ren naar de deur, schop de hond aan de kant, trek de deur open.
"Goeie morgen meneer, ik ben van TNT post. Kunt u dit even ondertekenen?"
Ik zet mijn krabbeltje, neem de brief aan en wuif de TNT man vaarwel.
Eenmaal tot rust gekomen, maak ik uit nieuwsgierigheid toch maar die brief open.
EEN AANMANING!
DAAR BEN IK ZO RUW VOOR UIT MIJN BED GESLEURD!
mijn ochtend was zo rot, dat ik dit niet eens goed op papier krijg...
en hoe was jou ochtend?

donderdag 8 april 2010

vannacht.

Vannacht heb ik gedroomd dat ik niet meer was.
Ik droomde dat ik op de fiets werd geschept door een auto, voor mij een heel realistische dood, en dat ik het niet overleefde.
Ik stierf ter plekke, en liep rustig terug naar huis. Eenmaal thuis, vertelde ik mijn ouders dat ik niet meer was.
Teleurgesteld gingen mijn ouders afscheid nemen van mijn lichaam en lieten mij alleen thuis.
Langzaam kwamen familie, vrienden en bekenden thuis het condoleance register ondertekenen, dat er blijkbaar is neergelegd toen mijn ouders weg gingen.
Een voor een schreven mensen wat in het boek en liepen langs of door mij, want ik was slechts een geest. Enkelen stopten, merkten mij op, schudden mijn hand en wensten mij succes.
Niemand huilde, maar iedereen leek het vervelend te vinden.
Ik vond het ook niet raar dat niemand huilde, het was de normaalste zaak van de wereld. Niemand huilt op iemands begrafenis.

Op dit moment kwam mijn moeder binnen en vertelde mij dat als ik me afvroeg wat dat geluid op de achtergrond was, ik best even wakker mocht worden en de wekker uit mocht zetten.
Ik sloeg op de wekker en sloot mijn ogen.

Vreemd genoeg ging de droom verder. Iets dat me normaal nooit gebeurt.
Nadat het register getekend was, bleef iedereen nog even hangen voor de koffie en het gebak.
nog even heb ik met mijn geliefde kunnen praten.

hier werd ik opnieuw wakker, maar ik wilde er zelf even een einde aan bedenken, dus hier komt het:

Rustig, nam ik afscheid van de aanwezigen, wenste ik ze succes in de rest van hun leven en nog een fijne avond verder.
rustig spreidde ik mijn vleugels en vloog weg van het bezoek, weg van het huis, weg van de wijk, mijn geboorteplaats, Limburg, Nederland en uiteindelijk weg van de wereld en in het licht.



ik hoop dat ik me morgen niet herinner wat ik dadelijk ga dromen.

waarom?

het is me weer eens gelukt.
ik heb weer eens een rot bui en dat heb ik alleen aan mezelf te danken.
ik kon me weer eens niet inhouden en heb gedaan wat ik wist dat ik niet moest doen.
ik heb zojuist in 10 minuten m'n hele zelfvertrouwen weer aan gort getrokken.
de tranen staan weer in m'n ogen, de pijn weer in m'n hart.
waarom trek ik altijd mezelf over mijn breekpunt?

ik?

heb je het over mij?
oh nee hoor!

ongesproken woorden


ongesproken woorden in mijn hoofd
ongesproken woorden in mijn mond
ongesproken woorden in jouw ogen
ongesproken woorden in jouw lach

ongesproken woorden als je me knuffelt
ongesproken woorden als je me aait
ongesproken woorden als ik je aankijk
ongesproken woorden als ik je spreek

ongesproken woorden als we lopen
ongesproken woorden als we lachen
ongesproken woorden als we praten
ongesproken woorden als we dansen

ongesproken woorden van pijn
ongesproken woorden van verdriet
ongesproken woorden van liefde
ongesproken woorden van geluk

ik houd van jou
ongesproken woorden nu geschreven.