Als het oog van de hemel kijkt de maan op mij neer, terwijl ik tuimel over de, nu licht gevende, grassprietjes.
Met mijn oren gesloten en mijn mond ver open lijkt de tijd om mij heen te bewegen als water om een kei in een rivier.
Oh wat zou ik graag mijn neus zo groot kunnen maken als het gevoel van je vingertopjes over schuurpapier.
De naam staat vast, maar de rest niet.
En hoe gaat dat tegenwoordig bij jou?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten