Ik droomde dat ik op de fiets werd geschept door een auto, voor mij een heel realistische dood, en dat ik het niet overleefde.
Ik stierf ter plekke, en liep rustig terug naar huis. Eenmaal thuis, vertelde ik mijn ouders dat ik niet meer was.
Teleurgesteld gingen mijn ouders afscheid nemen van mijn lichaam en lieten mij alleen thuis.
Langzaam kwamen familie, vrienden en bekenden thuis het condoleance register ondertekenen, dat er blijkbaar is neergelegd toen mijn ouders weg gingen.
Een voor een schreven mensen wat in het boek en liepen langs of door mij, want ik was slechts een geest. Enkelen stopten, merkten mij op, schudden mijn hand en wensten mij succes.
Niemand huilde, maar iedereen leek het vervelend te vinden.
Ik vond het ook niet raar dat niemand huilde, het was de normaalste zaak van de wereld. Niemand huilt op iemands begrafenis.
Op dit moment kwam mijn moeder binnen en vertelde mij dat als ik me afvroeg wat dat geluid op de achtergrond was, ik best even wakker mocht worden en de wekker uit mocht zetten.
Ik sloeg op de wekker en sloot mijn ogen.
Vreemd genoeg ging de droom verder. Iets dat me normaal nooit gebeurt.
Nadat het register getekend was, bleef iedereen nog even hangen voor de koffie en het gebak.
nog even heb ik met mijn geliefde kunnen praten.
hier werd ik opnieuw wakker, maar ik wilde er zelf even een einde aan bedenken, dus hier komt het:
Rustig, nam ik afscheid van de aanwezigen, wenste ik ze succes in de rest van hun leven en nog een fijne avond verder.
rustig spreidde ik mijn vleugels en vloog weg van het bezoek, weg van het huis, weg van de wijk, mijn geboorteplaats, Limburg, Nederland en uiteindelijk weg van de wereld en in het licht.
ik hoop dat ik me morgen niet herinner wat ik dadelijk ga dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten